‏‎‏ ‏‎‏واژه ای که شهدا آن را خیلی خیلی جدی گرفتند چون باید این گونه می بود..

?سید الشهدا واژه ای بود که تا شهدا مست آن نمی شدند، نمی سوختند و پر نمی کشیدند..

و عبارتی است که ما هنوز در تحییر آنیم تا کی آن را دریابیم..

?مستی مان از آن به قدر شهود صحنه های پروانه شدن عشاقش بوده و هست..

همان صحنه هایی که گاه، سر می رود، با لبخند..

دست می رود ..با اشک شوق..

جان می رود… در نهایت رضایت..

آری هر کس را رزق درک سیدالشهدا.. نیست..

اللهم الرزقنا..?

شهید ابراهیم هادی با افراد مختلفی رفاقت میکرد. اگر میدید رگه های انسانیت در وجود آن فرد هست ادامه میداد اگه نه ارتباطش راقطع میکرد.

ویژگی های مثبت افراد را می دید. اگر باشخصی دوست می شد و دیگران اعتراض میکردند نقاط مثبت رفتاری شخص مقابل را مطرح می کرد و نقاط ضعف او را مطرح نمیکرد.

ابراهیم به دستور اهل بیت عمل می کرد که می فرمایند:

*مردم را به سوی خدا دعوت کنید با وسیله ایی غیر از زبان*