من دقایقی رانمي شناختم ؛

ولي هر روز مي ديدم كه كسي مي آيد و چادرها و آبگير ها را ترو تميز مي كند.

با خودم فكر مي كردم كه اين شخص فقط چنين وظيفه اي دارد.

يك روز هر چه چشم به راهش بودم تا بيايد و باز به نظافت و انجام وظايفش بپردازد ، پيدايش نشد و احساس كردم كه او از زير كار شانه خالي مي كند.

از اين رو ، خود به سراغش رفتم و گفتم: «چرا امروز نيامدي؟!»

او در پاسخ گفت: «چشم الان مي آيم.»

مجاهديني كه نظاره گر چنين صحنه اي بودند سخت ناراحت شدند و گفتند ، «تو چه مي گويي؟ او فرمانده لشكر است.»

من كا از اين نظر احساس شرمندگي مي كردم ؛

در صدد عذر خواهي برآمدم.

اما او بود كه كريمانه و با متانت گفت: اشكال ندارد.

و با خنده از كنار ماجرا گذشت…

‏‎‏ ‏‎‏واژه ای که شهدا آن را خیلی خیلی جدی گرفتند چون باید این گونه می بود..

?سید الشهدا واژه ای بود که تا شهدا مست آن نمی شدند، نمی سوختند و پر نمی کشیدند..

و عبارتی است که ما هنوز در تحییر آنیم تا کی آن را دریابیم..

?مستی مان از آن به قدر شهود صحنه های پروانه شدن عشاقش بوده و هست..

همان صحنه هایی که گاه، سر می رود، با لبخند..

دست می رود ..با اشک شوق..

جان می رود… در نهایت رضایت..

آری هر کس را رزق درک سیدالشهدا.. نیست..

اللهم الرزقنا..?

شهید ابراهیم هادی با افراد مختلفی رفاقت میکرد. اگر میدید رگه های انسانیت در وجود آن فرد هست ادامه میداد اگه نه ارتباطش راقطع میکرد.

ویژگی های مثبت افراد را می دید. اگر باشخصی دوست می شد و دیگران اعتراض میکردند نقاط مثبت رفتاری شخص مقابل را مطرح می کرد و نقاط ضعف او را مطرح نمیکرد.

ابراهیم به دستور اهل بیت عمل می کرد که می فرمایند:

*مردم را به سوی خدا دعوت کنید با وسیله ایی غیر از زبان* 

ولاتَحْسَبَنَّ الَّذینَ قُتِلُوا فی سَبیلِ اللهِ اَمْواتاٍ بَلْ اَحْیاءٌ عِنْدَ رَبِّهِم‌ْ یُرْزَقُون.

هرگزگمان مبرآنان که در راه خداکشته شدندمردگانند بلکه زنده اندونزد پروردگارشان روزی داده می شوند.

تفسیر:دراین آیه تفاوت مردن معمولی باکسانی که درراه خدا شهیدمیشوندبه وضوح دیده میشودوازویژگی های شهدا پرده برداشته که آنان زنده اندوتمام خصوصیات حیات را دارا می باشند.ازآثارحیات روزی خوردن وارزاق است که شهدا به نحواحسنت ازآن برخوردارند،وازعبارت بل احیاءدراین آیه متوجه میشویم شهادت پایان زندگی نیست،آغازحیات است.

منبع:سوره آل عمران آیه169.

به نام خدا

ﺷﺨﺼﯽ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺩﻭ ﭼﯿﺰ ﺧﻮﺍﺳﺖ:

?ﯾﮏ ﮔﻞ ﻭ ﯾﮏ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ?

ﺍﻣﺎ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩ:

?ﯾﮏ ﮐﺎﮐﺘﻮﺱ ﻭ ﯾﮏ ﮐﺮﻡ ﺑﻮﺩ!?

ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺷﺪ..?

ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺪﯾﺸﯿﺪ ﺷﺎﯾﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻦ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻮﺟﻬﯽ نمی کند

ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﮔﺬﺷﺖ…

ﺍﺯ ﺁﻥ ﮐﺎﮐﺘﻮﺱ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺧﺎﺭ ﮔﻠﯽ ﺯﯾﺒﺎ ﺭﻭﯾﯿﺪﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺁﻥ ﮐﺮﻡ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺍﯼ زیبا شده بود.

ﺍﮔﺮ ﭼﯿﺰﯼ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺧﻮﺍﺳﺘﯿﺪ ﻭ ﭼﯿﺰ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﮐﺮﺩﯾﺪ، ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ کنید…

ﺧﺎﺭﻫﺎﯼ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﮔﻠﻬﺎﯼ ﻓﺮﺩﺍﯾﻨﺪ.