فرقی نمیکندکجابزرگ شده ای!

فرقی نمی کندتاکنون باچه آدم های زیسته ای!

فرقی نمیکندتاکنون دل به دلشان داده ای یانه؟!

فرقی نمیکندتاکنون گوش دل به حرفایشان سپرده ای یانه!

یاحتی فرقی نمیکندتاکنون دربرابرشان مودب بوده ای یانه!!

آنهامثل منوتونیستند،که باداشته های خودشان قضاوتمان کنندویادوستمان بدارند

آنهاازجنس لبخندخداهستند..

پاک وساده ومهربان..

فقط کافیست یک بارهم که شده،دلت رابه دلشان بسپاری!

دوست شهیدت راپیداکن..

اوهمیشه حاضرهست…

درکنارلبخندهایت وهم نفس باهق هق وبغض هایت..

ضررنمیکنی..

بسم الله….

شهید_جاویدالاثر_مصطفی_ردانی_پور

محورهمه ی فعالیتهایش نمازبود.

ابراهیم درسخت ترین شرایط نمازش

رااول وقت میخواند.رفتاراومارابیاد

جمله معروف شهیدرجائی می انداخت:

((به نمازنگوئیدکاردارم،به کاربگویید

وقت نمازاست))

شهیدابراهیم هادی

کلام شهدا

سربازان امام زمان ازهیچ

چیزجزءگناهان خویش

نمی هراسند…!

#شهید_مرتضی_آوینی

#چی_ شد_طلبه_ شدم؟

همیشه ازخودم می پرسیدم واقعاچرا؟برای چی؟آیابه این دنیااومدیم که بخوریم بخوابیم وازلذتهایش استفاده کنیم؟

دلم ازتاریکی هاوسیاهی های اطراف گرفته بود،خسته بودم،ازتیرهای سمی که شیطان به سویم پرتاب میکردودیگرراه فراری ازآنهانداشتم،روزبه روز بیشتردرمنجلاب فسادی که ابلیس وفرزندان ناخلفش برایم آماده کرده بودندنزدیکترمی شدم،می خواستم فرارکنم اما راه

فراری نبودوازهرطرف مرامحاصره کرده بودندوتنهاراه گریزم قرائت دعای کمیلی بود که

اتفاقی به گوشم خوردگویادرمیان ظلمت وتاریکی نورکورسوی خودنمای میکرد هرچه بیشترگوش میکردم حرم مفاهیم اش یخ وجودم رابیشترآب میکرد.

ازخودبی خودشدم یخ آب شده وجودم ازچشمانم فوران کرده بود،وقتی رسیدم به یتقلقل بین اطباقها خودم راتصورکردم که بین طبقات جهنم دررفت وآمدم موبرتنم سیخ شده بود ازاون لحظه بودکه تصمیم گرفتم هرگزبرای لذت بی بهای دنیاآخرتم رانفروشم.

من طلبه شدنم رامدیون دعای کمیلم،مدیون جمعه های منتظری که چشم به راه موعوداست

تاجهان راازظلمت تاریکی برهاند.

من طلبه شدم چون راه نجاتم راه پادگان امام زمان میدیدم  وامیددارم دست افرادی رابگیرم

که درمنجلاب گناه گرفتارشده اندوآنهارابه سمت دریچه نوروروشنای هدایت کنم.

مولای من!ارزوداشتم مرا عبدالمهدی می نامیدند.دوست داشتم ازهمان اول ،اذان عشق تورا درگوشم زمزمه کرده بودند.

ای کاش ازابتدامرابرای تونذرکرده، حلقه ی غلامی ات رابرگوشم افکنده بودند!کاش کامم رابانام توبرمیداشتن وحرزتورا همراهم میکردند!

مهدی جان دوست داشتم بانام نامی توزبان بازمیکردم.ای کاش آن اوایل که زبان گشودم نزدیکانم مرا بگفتن ((یامهدی))وامیداشتند

ای کاش مهدکودکم مهداشنایی باتوبود.کاشکی درکلاس اول دبستان،اموزگارم،الف بای عشق تورا برایم هجی میکرد ونام زیبای تورا سرمشق دفترچه ی تکلیفم قرارمی داد.

دردوره ی راهنمایی هیچکس مرا به خیمه ی سبز تو راهنمایی نکرد.

درسال های دبیرستان،کسی مرا باتو-که مدیرعالم امکان هستی-پیوند نزد.

منبع:کتاب آشتی با امام زمان (عج)،دکتر علی هراتیان،ص9.